Het beeld bestaat uit drie stenen, waarbij twee kleinere zwerfstenen gedragen worden door één grote zwerfkei. Hier draagt één steen twee stenen. Het beeld vormt als het ware het spiegelbeeld van het beeld De Gewichtheffer van Ton Kalle. De twee zwerfkeien zijn van een uitgehakte tekening voorzien. Deze tekeningen roepen associaties op met afbeeldingen uit andere verre culturen. Het beeld staat als markering op een kleine zandheuvel aan de rand van een bosgebied en het golvende uitgestrekte agrarische Hondsrug landschap. Bossen in een oud stuifzand duingebied met oude cultuurschatten zoals hunebedden, grafheuvels en prehistorische nederzettingen. Het beeld staat er ook als herinnering aan. Ze lijken ook wel op …. Kortom ook dit beeld roept zijn eigen betekenisverhaal op bij de beschouwer.
‘Het idee achter dit beeld is de relatie die er bestaat tussen wegen, kaarten en het innerlijk en uiterlijk van het menselijk brein. Dat brein waar alles zich uiteindelijk afspeelt. Ongrijpbare processen, ondoorgrondelijke paden. Ervaringsstromen die zich langs kronkels bewegen. Het leven zelf is een reis door het geestelijk labyrint. Paden buiten en binnen willen en moeten betreden worden. De dualiteit, verbeeld in twee helften van wederzijdse afhankelijkheid. De herinneringen: wegen terug in de tijd, de verbeelding: wegen in de ruimte, de materie: drie monumentale zwerfkeien. Ook zij hebben hun weg afgelegd in tijd en ruimte. Inspiratie haal ik uit de prehistorie, de zogenaamde primitieve culturen en reizen’. Aldus Petra Boshart
|